Με την παρουσία του προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Ζακ Ρογκ, και πλήθος προσωπικοτήτων του αθλητισμού, της πολιτικής και της διπλωματίας πραγματοποίησε τις εργασίες του στις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, στην Αρχαία Ολυμπία, το Διεθνές Φόρουμ του Αθλητισμού για την Ειρήνη και την Ολυμπιακή Εκεχειρία. Είναι η πρώτη φόρα που το Συνέδριο για την Ειρήνη και την Ολυμπιακή Εκεχειρία λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα όπου και θα πραγματοποιείται μόνη εφεξής. Ο πρόεδρος της ΔΟΕ και πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας Ζακ Ρογκ τόνισε στην ομιλία του πως, "ο αθλητισμός δεν μπορεί να επιβάλλει την ειρήνη και την εκεχειρία, μπορεί όμως να εμπνεύσει και αυτό είναι το ζητούμενο" όπως υπογράμμισε. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας κ. Μίνως Ξ. Κυριακού επεσήμανε την ανάγκη για την εκπαίδευση της νεολαίας στην προοπτική της συνεργασίας, της ανοχής και της φιλίας μεταξύ των λαών. Πόση αλήθεια όμως κρύβουν τα Ολυμπιακά ιδεώδη; Ακόμα κι ανάμεσα σ’ αυτούς που αντιτίθενται στη διοργάνωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων υπάρχει η αντίληψη ότι οι Ολυμπιάδες κατά την αρχαιότητα ήταν κάτι το ριζικά διαφορετικό, ότι δηλαδή σε αντίθεση με το σημερινό εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, οι αγώνες στην αρχαία Ολυμπία προωθούσαν τον αυθεντικό και αφιλοκερδή αθλητισμό. Μια ματιά και μόνο στην αρχαία ελληνική αλλά και ύστερη γραμματεία εύκολα μπορεί να πείσει για το ανυπόστατο αυτής της αντίληψης.
Η πρώτη αναφορά σε αθλητικούς αγώνες κατά την αρχαιότητα γίνεται στα ομηρικά έπη. Οι «πρόγονοι» των Ολυμπιακών, τα αθλητικά αγωνίσματα που περιγράφονται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια ακολουθούν πιστά το ηρωικό και πολεμικό πνεύμα των επών, πρόκειται δηλαδή για βάρβαρες και αποτρόπαιες εκδηλώσεις με μόνο στόχο την επίδειξη σωματικής ρώμης και την εγγύηση για νικηφόρες πολεμικές αναμετρήσεις. Η συμμετοχή στα αθλήματα περιορίζεται στην τάξη των αριστοκρατών ενώ οι νικητές αμείβονται υλικά. Η καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα στηριχθεί αργότερα σ’ αυτή την παράδοση και σε μυθικές αναφορές. Δυστυχώς, η ιστορική αλήθεια για την καθιέρωση των Ολυμπιακών αναζητείται από τη σύγχρονη ιστορική έρευνα σ’ αυτούς ακριβώς τους μύθους: Παρουσιάζεται ο Ηρακλής, τον καιρό που βασιλιάς του Ουρανού ήταν ο Κρόνος, να καλεί τα τέσσερα αδέρφια του για τρέξιμο στην Ολυμπία και να στεφανώνει με κλωνάρι αγριελιάς το νικητή. Πέρα όμως απ’ το μύθο, εύκολα συνάγεται ότι η καθιέρωση των Ολυμπιακών το 776 π.Χ. ήταν πρωτοβουλία των αριστοκρατών της εποχής για την προσωπική τους επίδειξη και θωράκιση της θέσης τους μέσα στο διασπασμένο σε πόλεις - κράτη ελληνικό χώρο. Αλλά και στο εσωτερικό κάθε αρχαίας πόλης, οι έντονες ταξικές αντιθέσεις μέσω των αγωνισμάτων εκτονώνονταν: Τα αγωνίσματα αφορούσαν τους αριστοκράτες όμως συγκέντρωναν και το ενδιαφέρον του λαού, έτσι οι εντυπωσιακές εμφανίσεις της εξουσίας και η ανακήρυξη των νικητών ως «ισόθεων» παγίωναν τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις. Το ρωμαϊκό panem et circenses, ήταν ελληνικότατο «άρτον και θεάματα» πολύ πριν χτιστεί το Κολοσσαίο. Ακόμα, η νίκη στους Ολυμπιακούς και η κοινωνική τους ακτινοβολία ήταν συχνά το «εισιτήριο» για την πολιτική σταδιοδρομία: ο Ηρόδοτος αναφέρει για τον Κίμωνα ότι απέκτησε πολιτικά αξιώματα ύστερα από νίκη του στο τέθριππο. Εξοστρακίστηκε το 536 π.Χ. αλλά η νίκη του τον έφερε πίσω με νέες αρμοδιότητες.
Αδιαμφισβήτητος «βασιλιάς» των αθλημάτων στην αρχαιότητα ήταν οι αρματοδρομίες. Αντίθετα με ό,τι στην αρχή φαντάζεται κανείς, οι διεκδικητές της πρωτιάς δεν επέβαιναν στα άρματα. Η συμμετοχή στους αγώνες απαιτούσε τη συντήρηση αλόγων και ιπποτροφείων, κάτι που φυσικά περιόριζε τους συμμετέχοντες στους εύπορους αριστοκράτες. Οι ίδιοι όμως δεν συμμετείχαν, παρά έστελναν τους δούλους τους ή έμμισθους ιππείς ως ηνίοχους, πολλές φορές μάλιστα δεν παρευρίσκονταν καν στο χώρο της ιπποδρομίας. Η δάφνες όμως δεν απονέμονταν ούτε στους ιππείς ούτε στα άλογα, παρά στους απόντες ιδιοκτήτες τους! Καυστικά ο Ευριπίδης αφιερώνει στο νικητή ιπποδρομίας Αλκιβιάδη τα λόγια «λαμπρή η νίκη σου... νίκησες χωρίς κόπο και κέρδισες το στέφανο». Εκτός από την προσωπική συμμετοχή έλλειπε και η περίφημη ευγενής άμιλλα: «Όλοι οι αρματοδρόμοι τσακίζονταν κι έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλο κι ολόκληρος ο στίβος γέμιζε από ιππικά ναυάγια» γράφει ο Σοφοκλής, αφού η νίκη εξασφαλιζόταν με ανατροπές των αντιπάλων και βίαιες ενέργειες για προσπεράσματα.
Το περίφημο αθλητικό πνεύμα απουσιάζει παντελώς σε τρία από τα πιο βάρβαρα και αποτρόπαια ολυμπιακά αθλήματα της αρχαιότητας, την πάλη, την πυγμαχία και το παγκράτιον, που αρχαίες πηγές τα χαρακτηρίζουν ως τα ηρωικότερα και ευγενέστερα αθλήματα. Ενώ στην αρχαία Ελλάδα επιβάλλονταν βαρύτατες ποινές για άσκηση βίας και ανθρωποκτονίες στον καθημερινό βίο, οι αρχές και το κοινό των αγώνων ανέχονταν τέτοιες βιαιοπραγίες στα τρία παραπάνω αθλήματα. Στην πάλη επιτρεπόταν ακόμα και ο στραγγαλισμός του αντιπάλου. Η νίκη στην πυγμαχία «κερδίζεται με το αίμα» αναφέρει μια επιγραφή που βρέθηκε στη Θήρα. Το παγκράτιον, το πιο φρικαλέο αγώνισμα, όπως δηλώνει και η ετυμολογία του όνοματός του, απαιτούσε την ολοκληρωτική επικράτηση απέναντι στον αντίπαλο. Αυτό πολύ συχνά, σήμαινε τη θανάτωσή του ή την εξόρυξη των ματιών του. Οι αγώνες παγκρατίου πρωτοεμφανίστηκαν το 648 π.Χ., ενώ το 200 π.Χ. επεκτάθηκαν και στους εφήβους. Ψέμα είναι και ο ισχυρισμός αρχαίων ιστορικών όπως ο Ηρόδοτος αλλά και σύγχρονων δημοσιολόγων ότι οι Ολυμπιακοί ήταν αγώνες «στεφανίται», ότι δηλαδή μοναδικό έπαθλο ήταν το συμβολικό στεφάνι. Ως την έβδομη Ολυμπιάδα τα βραβεία των νικητών ήταν αποκλειστικά υλικά. Από το 752 π.Χ. καθιερώνεται ο κότινος αλλά αυτός δεν ήταν παρά μια τυπική βράβευση. Ο Σόλωνας καθόρισε την αμοιβή των αθηναίων ολυμπιονικών σε 500 δραχμές, που σήμαινε δυνατότητα προμήθειας 500 προβάτων ή 100 βοδιών. Παράλληλα, οι νικητές απολάμβαναν ανάδειξη σε πολιτειακά αξιώματα και ισόβια συντήρηση από την πολιτεία. Από τον 6ο αιώνα π.Χ. οι αθλητές γίνονται κανονικοί επαγγελματίες και από τότε ξεκινάει η περιβόητη εμπορευματοποίηση των Αγώνων. Στην Απολογία του, ο Σωκράτης θα καταδικάσει το γεγονός ότι σιτίζονται από την πολιτεία νικητές των αρματοδρομιών και όχι φτωχοί ή πνευματικοί άνθρωποι σαν κι αυτόν. Ακόμα, οι ελληνικές πόλεις για να εξασφαλίσουν νίκες, αγόραζαν με πλούσιες αμοιβές αθλητές άλλων πόλεων για να αγωνιστούν για το όνομά τους. Ότι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και σήμερα, με τις αθρόες ελληνοποιήσεις αθλητών από την Ανατολική Ευρώπη που τους προσφέρουμε υπηκοότητα για να μας χαρίσουν μετάλλια. Είναι επίσης εξακριβωμένο ότι οι κριτές των αγώνων, οι Ελλανοδίκες, χρηματίζονταν για να ανακηρύξουν νικητή κάποιον που δεν νίκησε. Αλλά και οι ίδιοι οι αθλητές ήταν διεφθαρμένοι, αφού αρκετοί, όπως ο Κάλλιππος το 332 π.Χ. ή ο Σαραπάμμων την 26η Ολυμπιάδα, δωροδοκούσαν τους αντιπάλους τους, για να ανακηρυχτούν νικητές αμαχητί!
Πριν από λίγα χρόνια ο διεκδικητής της πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου έκανε την πρόταση να εφαρμοστεί η «ολυμπιακή εκεχειρία» κατά τους αγώνες της Αθήνας. Τι ήταν όμως αυτή η ολυμπιακή εκεχειρία κατά την αρχαιότητα; Καταρχάς, εκεχειρία δεν σημαίνει ειρήνη αλλά προσωρινή ανακωχή. Η «ιερή εκεχειρία» καθιερώθηκε ύστερα από συμφωνία των βασιλέων της Ήλιδας Ίφιτου και της Πίσας Κλεοσθένη, πόλεις που διεκδικούσαν την κυριότητα στο χώρο όπου τελούνταν οι αγώνες. Η εκεχειρία ήταν αναγκαία επειδή η μετάβαση αθλητών και θεατών στην Ολυμπία ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη, σ’ ένα ελληνικό χώρο που συνταρασσόταν από πολυαίμακτες πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των πόλεων. Η εκεχειρία μάλιστα είχε και «εγγυήτρια δύναμη» τη Σπάρτη που ανέλαβε να περιφρουρήσει την κατοχή της Ολυμπίας από την Ήλιδα. Αλλά ακόμα κι αυτή η εκεχειρία ποδοπατήθηκε το 420 π.Χ. από τους Σπαρτιάτες, όταν εισέβαλαν στην Ήλιδα με χίλιους οπλίτες και κατέλαβαν το Λέπραιον. Από το Θουκυδίδη μαθαίνουμε ότι ταυτόχρονα στην υπόλοιπη Ελλάδα διεξάγονταν πόλεμοι παντού. Αλλά και μισό αιώνα αργότερα, το 365 π.Χ. οι οπλίτες της Πίσας σε συμμαχία με τους Αρκάδες εισέβαλαν στην ολυμπιακή περιοχή για να την καταλάβουν. Οι θεατές και οι στεφανωμένοι των αγώνων, αναφέρει ο Διόδωρος Σικελιώτης, χειροκροτούσαν ήρεμοι τις ανδραγαθίες της μιας ή της άλλης πλευράς...
Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν κρύβουν πολλά μυστικά. «Βασιλιάς» των αθλημάτων είναι ο τζίρος: Λεφτά των φορολογούμενων στο κατασκευαστικό κεφάλαιο για την υποδομή των αγώνων, λεφτά των τηλεοπτικών καναλιών στη ΔΟΕ και τη διοργανώτρια πόλη για τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων, λεφτά των διαφημιζόμενων εταιριών στα κανάλια για την προώθηση των προϊόντων τους, λεφτά στις διαφημιζόμενες εταιρείες από τους καταναλωτές. Πρωταγωνιστικός ο ρόλος λοιπόν και των οικονομικών συμφερόντων στην πορεία των Ολυμπιακών από πόλη σε πόλη. Πασιφανέστατη η έλλειψη οποιουδήποτε «αθλητικού» πνεύματος με τη γενικευμένη χρήση τοξικών ουσιών από τους αθλητές στην κούρσα του ατομικισμού, της επιτυχίας και του ανταγωνισμού. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί δεν είναι μια κακή απομίμηση των αρχαίων, αλλά τους καθοδηγεί το ίδιο «πνεύμα» του άνευ όρων ανταγωνισμού, της βίας και της διαφθοράς. Όσο για τη σύγχρονη ολυμπιακή εκεχειρία να θυμίσουμε πως το 2003 οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο Ιράκ δεν υπόκεινται στην ολυμπιακή εκεχειρία: «Απορρίπτω την ιδέα, σύμφωνα με την οποία κατά κάποιο τρόπο παραβιάζουμε τις ολυμπιακές αρχές με αυτό που συμβαίνει στο Ιράκ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της εκεχειρίας και της κατάστασης στο Ιράκ» δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου. Αλλά και στην Ελλάδα αυτοί που και τότε αλλά και τώρα μιλούν για ολυμπιακή εκεχειρία και για τα άλλα «υψηλά ανθρωπιστικά ιδανικά» της εμποροπανήγυρης των ολυμπιακών αγώνων... ...την ίδια στιγμή Συμμετέχουν σε Παγκόσμιες Σταυροφορίες Γεμίζουν τους δρόμους με Κάμερες παρακολούθησης Οχυρώνουν τα Σύνορά τους Συνεχίζουν να εξοντώνουν ανθρώπους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη και αλλού Ψηφίζουν «αντιτρομοκρατικούς νόμους» Κυνηγάνε μετανάστες Συλλαμβάνουν και φυλακίζουν αδιακρίτως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Γκουαντάναμο Φτιάχνουν νέους κατασταλτικούς μηχανισμούς και ενισχύουν τους παλιούς Λεηλατούν το περιβάλλον
Σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων της 27/4/07, σε ερώτηση του Βουλευτή Λακωνίας ιατρού Γρηγοράκου, ο υφυπουργός Υγείας Κος Γιαννόπουλος, αναφερόμενος στα ΠΔ περί ελάχιστων όρων υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, και ειδικά στο μέγιστο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας (48 και 58 ώρες την εβδομάδα, έναντι 100 σήμερα) έκανε την εξής απίστευτη δήλωση :
… «Πρέπει να ξέρετε ότι ο ευρωπαίος νομοθέτης –για την ιστορία τα αναφέρω αυτά- με σαράντα οκτώ και πενήντα οκτώ ώρες δεν έλαβε υπ΄ όψιν του πάρα πολλά άλλα θέματα. Δεν τα έλαβε υπ΄ όψιν του, ενώ και μόνο αποφασισμένος ότι πρέπει να προασπιστεί την υγεία των Ευρωπαίων, θα έπρεπε να έχει γιατρούς οι οποίοι δεν είναι κουρασμένοι από την προηγούμενη μέρα και κατ’ αυτόν τον τρόπο απρόσκοπτα να ασχολούνται με το ιατρικό λειτούργημα. Όμως, δεν υπάρχει καμιά νομοθετική ρύθμιση –και το αναφέρω αυτό ως έλλειμμα στην όλη διαδικασία αυτής της ευρωπαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας- που να ελέγχει τους γιατρούς μετά το πέρας της εργασίας τους, δηλαδή με τι ασχολούνται, αν καταπονούνται ή αν δραστηριοποιούνται σε αλλότρια, είτε αυτά λέγονται «διάφορα χόμπι» είτε υπερβολική διασκέδαση, για τα οποία δεν θέλω να κάνω μεγαλύτερη ανάλυση σήμερα στο Κοινοβούλιο».
Απίστευτο κι όμως αληθινό!!! Σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, γράφει ένας φοιτητής της ιατρικής, μια τέτοια δήλωση θα είχε στείλει τον αρμόδιο στο σπίτι του, ενώ εδώ χάνεται πίσω από τις σκουπιδο-ειδήσεις και τα ανώδυνα σκάνδαλα – μαϊμού που ανακαλύπτονται για να καλύπτουν την οθόνη της κοινωνίας μας.
Μπαίνουν τα ερωτήματα : 1. Πως διανοείται επίσημη πηγή να ζητά νομοθετικό έλεγχο του ελευθέρου χρόνου εργαζομένων; Να διανοείται νομοθετική ρύθμιση που να ελέγχει με τι ασχολούνται μετά το πέρας της εργασίας τους; 2. Με το παραπάνω σκεπτικό θα προτείνει η κυβέρνηση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μην εφαρμοστεί το 48ωρο – 58ωρο των γιατρών; Επειδή δηλαδή, μετά το πέρας της εργασίας τους (!!!), στον ελεύθερο χρόνο τους, οι γιατροί ενδέχεται να «καταπονούνται» ή να δραστηριοποιούνται σε αλλότρια (τι αμάρτημα!!!), σε «διάφορα χόμπι» η σε «υπερβολική!!! διασκέδαση», πρέπει να συνεχίσουμε να τους εξαναγκάζουμε να καταπονούνται «ωφελίμως» για τον μηδενικό προϋπολογισμό για την υγεία και μόνο, σε 32 ώρες και 56 ώρες εφημερίες, ήτοι άνω των 100 ωρών εβδομαδιαίως (έναντι 48) σε βάρος της ασφάλειας του ασθενούς και της υγείας αυτών των ιδίων; Μήπως να μας επιβάλουν να φορούμε και πηλίκιο , όπως το πάλαι ποτέ οι μαθητές, για να μας συλλαμβάνουν εάν επιδιδόμεθα σε «αλλότρια» χόμπι ή μήπως να μας ενσωματώσουν διασκεδασιόμετρο με αλάρμ για τις «υπερβολικές» διασκεδάσεις;
Είναι εμφανές ότι στην «καταπόνηση», τα «αλλότρια», τα «διάφορα χόμπι» και την «υπερβολική διασκέδαση», λογαριάζονται αυτά που στις σημερινές συνθήκες στερούνται απάνθρωπα οι νοσοκομειακοί γιατροί: η οικογενειακή και προσωπική ζωή, η συνεχής εκπαίδευση, η κοινωνική ζωή, η σκέψη, η καλλιέργεια, το συνευρίσκεσθαι και συνεταιρίζεσθαι και η διασκέδαση τους απλά και καθαρά, όπως την εννοεί ο καθένας, μιας και οι νοσοκομειακοί γιατροί άνθρωποι σαν τους άλλους είναι, και έχουν και αυτοί δικαίωμα στη διασκέδαση χωρίς τύψεις και ντροπή!! Στο τέλος τέλος εμείς οι γιατροί λέμε ότι η αναψυχή – διασκέδαση, είναι η ων ουκ άνευ πηγή ανάπαυσης και ανάκτησης ενέργειας !!
Ας δούμε όμως και πιο αναλυτικά το σκεπτικό του Κου Υφυπουργού : «Κύριε συνάδελφε, λέει, επειδή(…) εμείς(...) είμαστε από επαρχίες και έχουμε τα νομαρχιακά μας νοσοκομεία, σας ρωτώ: Μία κλινική (στην επαρχία) έχει τρεις ειδικευμένους γιατρούς, έναν διευθυντή, έναν επιμελητή Α΄ και έναν επιμελητή Β΄ -συνήθως η σύνθεση είναι αυτή (παραδέχεται με καμάρι – σε πολλές περιπτώσεις βέβαια είναι δυο, βλέπε ένας). Και χαίρομαι γιατί η ερώτηση δίνει τη δυνατότητα προβληματισμού αλλά και να βρούμε και κάποια λύση η οποία να είναι έπ’ ωφελεία των συμπολιτών μας αλλά και της ιατρικής οικογένειας γενικότερα. Είναι ποτέ δυνατόν να διοριστούν δέκα γιατροί για να κάθονται όλες τις υπόλοιπες ημέρες, απλώς και μόνο για να καλύπτουν τα κενά των ευημεριών;»
Άρα τρεις γιατροί κατά τον κο Υφ., ένας διευθυντής άνω των 60, ένας Α’ γύρω στα 50 και ένας Β’ γύρω στα 35 και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή - εκτός του μισθού πείνας, ένας γιατρός παίρνει 55 εύρο για 16 ώρες εφημερίας, δηλαδή κυριολεκτικά 3 και σαράντα (3Ε και 40 λεπτά) - φτάνουν και περισσεύουν για να καλυφτεί ο «λαουτζίκος» στην επαρχία. Με λίγη ράβδο όπου δεν πίπτει λόγος, εκτός από το πρωινό ωράριο, επαρκούν να καλύπτουν με κατά μέσο όρο 10 εφημερίες ο καθείς ολόκληρο το μήνα, η αλλιώς να εργάζονται, κατά παράβαση κάθε νόμου και λογικής, 100 ώρες την εβδομάδα (έναντι των 48 που ορίζει ο νόμος) κι αυτό ανεξάρτητα από την ηλικία τους, την οικογενειακή τους κατάσταση, την κατάσταση της υγείας τους και τη δυνατότητα να υπηρετούν ασφαλώς ασθενείς.
Κάποιος ωστόσο πρέπει να ενημερώσει τον κο Γιαννόπουλο ότι η σύνθεση αυτή δεν επαρκούσε ούτε όταν οι επαρχιακές πόλεις ήταν χωριά. Ότι από τότε υπάρχει γεωμετρική αύξηση τόσο του κοινού που εξυπηρετείται στην επαρχία όσο και των απαιτήσεων του. Ότι σε πολλές επαρχιακές πόλεις εχουν αναπτυχθεί μεγάλα νοσοκομεία με δυνατότητες προσφοράς και αποσυμπίεσης των κεντρικών νοσοκομείων, που κι αυτά λυγίζουν κάτω από το βάρος των ελλείψεων και του όγκου των περιστατικών. Ότι η ανάπτυξη αυτή έχει γίνει χάρις στην αυτοθυσία των νοσοκομειακών γιατρών και του λοιπού προσωπικού αλλά ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Ότι οργανισμοί έχουν μείνει παγωμένοι από εικοσαετίας και δεν εκπροσωπούν τις ανάγκες. Ότι επί πλέον εδώ και τρία χρόνια έχουν παγώσει οι διορισμοί και όσοι έφυγαν ζωντανοί οι νεκροί, δεν αντικαταστάθηκαν, με αποτέλεσμα ακόμα και οι απαρχαιωμένοι οργανισμοί καλύπτονται συχνά κατά 50%, πράγμα που σημαίνει ότι οι μισές οργανικές θέσεις είναι ακάλυπτες. Ότι το 60% των ιατρών είναι άνω 55 ετών. Ότι αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι καμία νέα υπηρεσία δεν μπορεί να αναπτυχθεί βιώσιμα, ότι πολλές κλινικές και τμήματα κλείνουν η περιορίζουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες και αυτό όταν οι αριστούχοι ιατροί μας μαστίζονται από ανεργία, ασχολούνται σε «αλλότρια» επαγγέλματα για τα προς το ζην η μεταναστεύουν στις αναπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες προκείμενου να μπορούν αυτές να εφαρμόσουν τα ΠΔ. Διότι εκεί , στο βαθμό που δεν εφαρμόζονται – διότι στο κύριο μέρος τους εφαρμόζονται – αυτό γίνεται διότι δεν διαθέτουν επαρκή αριθμό γιατρών και όχι γιατί έχουν μηδενικούς προϋπολογισμούς για την υγεία όπως εδώ. Το πιο επείγων αίτημα των νοσοκομειακών γιατρών της επαρχίας σήμερα είναι η στελέχωση κι αυτό βέβαια όχι για να «κάθονται», αλλά για να μπορούν να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία στην ανάπτυξη που τους επιβάλουν οι ανάγκες και επιτρέπουν οι εξοπλισμοί που διαθέτουν. Διότι βέβαια, διορισμοί δεν γίνονται, αλλά οι εξοπλισμοί δίνουν και παίρνουν, κι ας σκουριάζουν αχρησιμοποίητοι. Ο νοών νοήτω. Αν τέλος ο κος Υφ. με το θα «κάθονται» εννοεί τα εργασιακά δικαιώματα που μας κατοχυρώνουν τα ΠΔ , δηλ. .την 12ωρη υποχρεωτική ανάπαυση στο 24ωρο, το ρεπό μετά εφημερίας και εργασίας την Κυριακή, το ένα 8ωρο νύχτα την εβδομάδα κτλ. ας καταλάβει ότι κανένας εκφοβισμός , απειλή η εκβιασμός δεν πρόκειται να μας εξαναγκάσει πλέον να παραιτηθούμε από την διεκδίκηση τους, διότι δεν αντέχουμε άλλο και διότι δεν μας το επιτρέπει η επιστημονική μας ευθύνη εφ’ όσον εμπλέκουν την ασφάλεια των ασθενών. Δεν πρόκειται να γίνουμε πλέον συνένοχοι «στο άσπρη μπλούζα να βλέπουν κι ας είναι και φάντασμα» (βλέπε ζόμπι).
Ο εργασιακός μεσαίωνας έχει παρέλθει οριστικά εδώ και κάτι αιώνες και αυτό πλέον αφορά και τους γιατρούς.
2 σχόλια:
Περί Ολυμπιακής Εκεχειρίας και άλλων μυθευμάτων
Με την παρουσία του προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Ζακ Ρογκ, και πλήθος προσωπικοτήτων του αθλητισμού, της πολιτικής και της διπλωματίας πραγματοποίησε τις εργασίες του στις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, στην Αρχαία Ολυμπία, το Διεθνές Φόρουμ του Αθλητισμού για την Ειρήνη και την Ολυμπιακή Εκεχειρία. Είναι η πρώτη φόρα που το Συνέδριο για την Ειρήνη και την Ολυμπιακή Εκεχειρία λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα όπου και θα πραγματοποιείται μόνη εφεξής. Ο πρόεδρος της ΔΟΕ και πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας Ζακ Ρογκ τόνισε στην ομιλία του πως, "ο αθλητισμός δεν μπορεί να επιβάλλει την ειρήνη και την εκεχειρία, μπορεί όμως να εμπνεύσει και αυτό είναι το ζητούμενο" όπως υπογράμμισε. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας κ. Μίνως Ξ. Κυριακού επεσήμανε την ανάγκη για την εκπαίδευση της νεολαίας στην προοπτική της συνεργασίας, της ανοχής και της φιλίας μεταξύ των λαών. Πόση αλήθεια όμως κρύβουν τα Ολυμπιακά ιδεώδη;
Ακόμα κι ανάμεσα σ’ αυτούς που αντιτίθενται στη διοργάνωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων υπάρχει η αντίληψη ότι οι Ολυμπιάδες κατά την αρχαιότητα ήταν κάτι το ριζικά διαφορετικό, ότι δηλαδή σε αντίθεση με το σημερινό εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, οι αγώνες στην αρχαία Ολυμπία προωθούσαν τον αυθεντικό και αφιλοκερδή αθλητισμό. Μια ματιά και μόνο στην αρχαία ελληνική αλλά και ύστερη γραμματεία εύκολα μπορεί να πείσει για το ανυπόστατο αυτής της αντίληψης.
Η πρώτη αναφορά σε αθλητικούς αγώνες κατά την αρχαιότητα γίνεται στα ομηρικά έπη. Οι «πρόγονοι» των Ολυμπιακών, τα αθλητικά αγωνίσματα που περιγράφονται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια ακολουθούν πιστά το ηρωικό και πολεμικό πνεύμα των επών, πρόκειται δηλαδή για βάρβαρες και αποτρόπαιες εκδηλώσεις με μόνο στόχο την επίδειξη σωματικής ρώμης και την εγγύηση για νικηφόρες πολεμικές αναμετρήσεις. Η συμμετοχή στα αθλήματα περιορίζεται στην τάξη των αριστοκρατών ενώ οι νικητές αμείβονται υλικά. Η καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα στηριχθεί αργότερα σ’ αυτή την παράδοση και σε μυθικές αναφορές. Δυστυχώς, η ιστορική αλήθεια για την καθιέρωση των Ολυμπιακών αναζητείται από τη σύγχρονη ιστορική έρευνα σ’ αυτούς ακριβώς τους μύθους: Παρουσιάζεται ο Ηρακλής, τον καιρό που βασιλιάς του Ουρανού ήταν ο Κρόνος, να καλεί τα τέσσερα αδέρφια του για τρέξιμο στην Ολυμπία και να στεφανώνει με κλωνάρι αγριελιάς το νικητή. Πέρα όμως απ’ το μύθο, εύκολα συνάγεται ότι η καθιέρωση των Ολυμπιακών το 776 π.Χ. ήταν πρωτοβουλία των αριστοκρατών της εποχής για την προσωπική τους επίδειξη και θωράκιση της θέσης τους μέσα στο διασπασμένο σε πόλεις - κράτη ελληνικό χώρο. Αλλά και στο εσωτερικό κάθε αρχαίας πόλης, οι έντονες ταξικές αντιθέσεις μέσω των αγωνισμάτων εκτονώνονταν: Τα αγωνίσματα αφορούσαν τους αριστοκράτες όμως συγκέντρωναν και το ενδιαφέρον του λαού, έτσι οι εντυπωσιακές εμφανίσεις της εξουσίας και η ανακήρυξη των νικητών ως «ισόθεων» παγίωναν τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις. Το ρωμαϊκό panem et circenses, ήταν ελληνικότατο «άρτον και θεάματα» πολύ πριν χτιστεί το Κολοσσαίο. Ακόμα, η νίκη στους Ολυμπιακούς και η κοινωνική τους ακτινοβολία ήταν συχνά το «εισιτήριο» για την πολιτική σταδιοδρομία: ο Ηρόδοτος αναφέρει για τον Κίμωνα ότι απέκτησε πολιτικά αξιώματα ύστερα από νίκη του στο τέθριππο. Εξοστρακίστηκε το 536 π.Χ. αλλά η νίκη του τον έφερε πίσω με νέες αρμοδιότητες.
Αδιαμφισβήτητος «βασιλιάς» των αθλημάτων στην αρχαιότητα ήταν οι αρματοδρομίες. Αντίθετα με ό,τι στην αρχή φαντάζεται κανείς, οι διεκδικητές της πρωτιάς δεν επέβαιναν στα άρματα. Η συμμετοχή στους αγώνες απαιτούσε τη συντήρηση αλόγων και ιπποτροφείων, κάτι που φυσικά περιόριζε τους συμμετέχοντες στους εύπορους αριστοκράτες. Οι ίδιοι όμως δεν συμμετείχαν, παρά έστελναν τους δούλους τους ή έμμισθους ιππείς ως ηνίοχους, πολλές φορές μάλιστα δεν παρευρίσκονταν καν στο χώρο της ιπποδρομίας. Η δάφνες όμως δεν απονέμονταν ούτε στους ιππείς ούτε στα άλογα, παρά στους απόντες ιδιοκτήτες τους! Καυστικά ο Ευριπίδης αφιερώνει στο νικητή ιπποδρομίας Αλκιβιάδη τα λόγια «λαμπρή η νίκη σου... νίκησες χωρίς κόπο και κέρδισες το στέφανο».
Εκτός από την προσωπική συμμετοχή έλλειπε και η περίφημη ευγενής άμιλλα: «Όλοι οι αρματοδρόμοι τσακίζονταν κι έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλο κι ολόκληρος ο στίβος γέμιζε από ιππικά ναυάγια» γράφει ο Σοφοκλής, αφού η νίκη εξασφαλιζόταν με ανατροπές των αντιπάλων και βίαιες ενέργειες για προσπεράσματα.
Το περίφημο αθλητικό πνεύμα απουσιάζει παντελώς σε τρία από τα πιο βάρβαρα και αποτρόπαια ολυμπιακά αθλήματα της αρχαιότητας, την πάλη, την πυγμαχία και το παγκράτιον, που αρχαίες πηγές τα χαρακτηρίζουν ως τα ηρωικότερα και ευγενέστερα αθλήματα. Ενώ στην αρχαία Ελλάδα επιβάλλονταν βαρύτατες ποινές για άσκηση βίας και ανθρωποκτονίες στον καθημερινό βίο, οι αρχές και το κοινό των αγώνων ανέχονταν τέτοιες βιαιοπραγίες στα τρία παραπάνω αθλήματα. Στην πάλη επιτρεπόταν ακόμα και ο στραγγαλισμός του αντιπάλου. Η νίκη στην πυγμαχία «κερδίζεται με το αίμα» αναφέρει μια επιγραφή που βρέθηκε στη Θήρα. Το παγκράτιον, το πιο φρικαλέο αγώνισμα, όπως δηλώνει και η ετυμολογία του όνοματός του, απαιτούσε την ολοκληρωτική επικράτηση απέναντι στον αντίπαλο. Αυτό πολύ συχνά, σήμαινε τη θανάτωσή του ή την εξόρυξη των ματιών του. Οι αγώνες παγκρατίου πρωτοεμφανίστηκαν το 648 π.Χ., ενώ το 200 π.Χ. επεκτάθηκαν και στους εφήβους.
Ψέμα είναι και ο ισχυρισμός αρχαίων ιστορικών όπως ο Ηρόδοτος αλλά και σύγχρονων δημοσιολόγων ότι οι Ολυμπιακοί ήταν αγώνες «στεφανίται», ότι δηλαδή μοναδικό έπαθλο ήταν το συμβολικό στεφάνι. Ως την έβδομη Ολυμπιάδα τα βραβεία των νικητών ήταν αποκλειστικά υλικά. Από το 752 π.Χ. καθιερώνεται ο κότινος αλλά αυτός δεν ήταν παρά μια τυπική βράβευση. Ο Σόλωνας καθόρισε την αμοιβή των αθηναίων ολυμπιονικών σε 500 δραχμές, που σήμαινε δυνατότητα προμήθειας 500 προβάτων ή 100 βοδιών. Παράλληλα, οι νικητές απολάμβαναν ανάδειξη σε πολιτειακά αξιώματα και ισόβια συντήρηση από την πολιτεία. Από τον 6ο αιώνα π.Χ. οι αθλητές γίνονται κανονικοί επαγγελματίες και από τότε ξεκινάει η περιβόητη εμπορευματοποίηση των Αγώνων. Στην Απολογία του, ο Σωκράτης θα καταδικάσει το γεγονός ότι σιτίζονται από την πολιτεία νικητές των αρματοδρομιών και όχι φτωχοί ή πνευματικοί άνθρωποι σαν κι αυτόν.
Ακόμα, οι ελληνικές πόλεις για να εξασφαλίσουν νίκες, αγόραζαν με πλούσιες αμοιβές αθλητές άλλων πόλεων για να αγωνιστούν για το όνομά τους. Ότι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και σήμερα, με τις αθρόες ελληνοποιήσεις αθλητών από την Ανατολική Ευρώπη που τους προσφέρουμε υπηκοότητα για να μας χαρίσουν μετάλλια. Είναι επίσης εξακριβωμένο ότι οι κριτές των αγώνων, οι Ελλανοδίκες, χρηματίζονταν για να ανακηρύξουν νικητή κάποιον που δεν νίκησε. Αλλά και οι ίδιοι οι αθλητές ήταν διεφθαρμένοι, αφού αρκετοί, όπως ο Κάλλιππος το 332 π.Χ. ή ο Σαραπάμμων την 26η Ολυμπιάδα, δωροδοκούσαν τους αντιπάλους τους, για να ανακηρυχτούν νικητές αμαχητί!
Πριν από λίγα χρόνια ο διεκδικητής της πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου έκανε την πρόταση να εφαρμοστεί η «ολυμπιακή εκεχειρία» κατά τους αγώνες της Αθήνας. Τι ήταν όμως αυτή η ολυμπιακή εκεχειρία κατά την αρχαιότητα; Καταρχάς, εκεχειρία δεν σημαίνει ειρήνη αλλά προσωρινή ανακωχή. Η «ιερή εκεχειρία» καθιερώθηκε ύστερα από συμφωνία των βασιλέων της Ήλιδας Ίφιτου και της Πίσας Κλεοσθένη, πόλεις που διεκδικούσαν την κυριότητα στο χώρο όπου τελούνταν οι αγώνες. Η εκεχειρία ήταν αναγκαία επειδή η μετάβαση αθλητών και θεατών στην Ολυμπία ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη, σ’ ένα ελληνικό χώρο που συνταρασσόταν από πολυαίμακτες πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των πόλεων. Η εκεχειρία μάλιστα είχε και «εγγυήτρια δύναμη» τη Σπάρτη που ανέλαβε να περιφρουρήσει την κατοχή της Ολυμπίας από την Ήλιδα. Αλλά ακόμα κι αυτή η εκεχειρία ποδοπατήθηκε το 420 π.Χ. από τους Σπαρτιάτες, όταν εισέβαλαν στην Ήλιδα με χίλιους οπλίτες και κατέλαβαν το Λέπραιον. Από το Θουκυδίδη μαθαίνουμε ότι ταυτόχρονα στην υπόλοιπη Ελλάδα διεξάγονταν πόλεμοι παντού. Αλλά και μισό αιώνα αργότερα, το 365 π.Χ. οι οπλίτες της Πίσας σε συμμαχία με τους Αρκάδες εισέβαλαν στην ολυμπιακή περιοχή για να την καταλάβουν. Οι θεατές και οι στεφανωμένοι των αγώνων, αναφέρει ο Διόδωρος Σικελιώτης, χειροκροτούσαν ήρεμοι τις ανδραγαθίες της μιας ή της άλλης πλευράς...
Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν κρύβουν πολλά μυστικά. «Βασιλιάς» των αθλημάτων είναι ο τζίρος: Λεφτά των φορολογούμενων στο κατασκευαστικό κεφάλαιο για την υποδομή των αγώνων, λεφτά των τηλεοπτικών καναλιών στη ΔΟΕ και τη διοργανώτρια πόλη για τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων, λεφτά των διαφημιζόμενων εταιριών στα κανάλια για την προώθηση των προϊόντων τους, λεφτά στις διαφημιζόμενες εταιρείες από τους καταναλωτές. Πρωταγωνιστικός ο ρόλος λοιπόν και των οικονομικών συμφερόντων στην πορεία των Ολυμπιακών από πόλη σε πόλη. Πασιφανέστατη η έλλειψη οποιουδήποτε «αθλητικού» πνεύματος με τη γενικευμένη χρήση τοξικών ουσιών από τους αθλητές στην κούρσα του ατομικισμού, της επιτυχίας και του ανταγωνισμού. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί δεν είναι μια κακή απομίμηση των αρχαίων, αλλά τους καθοδηγεί το ίδιο «πνεύμα» του άνευ όρων ανταγωνισμού, της βίας και της διαφθοράς. Όσο για τη σύγχρονη ολυμπιακή εκεχειρία να θυμίσουμε πως το 2003 οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο Ιράκ δεν υπόκεινται στην ολυμπιακή εκεχειρία: «Απορρίπτω την ιδέα, σύμφωνα με την οποία κατά κάποιο τρόπο παραβιάζουμε τις ολυμπιακές αρχές με αυτό που συμβαίνει στο Ιράκ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της εκεχειρίας και της κατάστασης στο Ιράκ» δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου. Αλλά και στην Ελλάδα αυτοί που και τότε αλλά και τώρα μιλούν για ολυμπιακή εκεχειρία και για τα άλλα «υψηλά ανθρωπιστικά ιδανικά»
της εμποροπανήγυρης των ολυμπιακών αγώνων...
...την ίδια στιγμή
Συμμετέχουν σε Παγκόσμιες Σταυροφορίες
Γεμίζουν τους δρόμους με Κάμερες παρακολούθησης
Οχυρώνουν τα Σύνορά τους
Συνεχίζουν να εξοντώνουν ανθρώπους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη και αλλού
Ψηφίζουν «αντιτρομοκρατικούς νόμους»
Κυνηγάνε μετανάστες
Συλλαμβάνουν και φυλακίζουν αδιακρίτως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Γκουαντάναμο
Φτιάχνουν νέους κατασταλτικούς μηχανισμούς και ενισχύουν τους παλιούς
Λεηλατούν το περιβάλλον
Κατά Γιαννόπουλον Ευαγγέλιο
Σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων της 27/4/07, σε ερώτηση του Βουλευτή Λακωνίας ιατρού Γρηγοράκου, ο υφυπουργός Υγείας Κος Γιαννόπουλος, αναφερόμενος στα ΠΔ περί ελάχιστων όρων υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, και ειδικά στο μέγιστο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας (48 και 58 ώρες την εβδομάδα, έναντι 100 σήμερα) έκανε την εξής απίστευτη δήλωση :
… «Πρέπει να ξέρετε ότι ο ευρωπαίος νομοθέτης –για την ιστορία τα αναφέρω αυτά- με σαράντα οκτώ και πενήντα οκτώ ώρες δεν έλαβε υπ΄ όψιν του πάρα πολλά άλλα θέματα. Δεν τα έλαβε υπ΄ όψιν του, ενώ και μόνο αποφασισμένος ότι πρέπει να προασπιστεί την υγεία των Ευρωπαίων, θα έπρεπε να έχει γιατρούς οι οποίοι δεν είναι κουρασμένοι από την προηγούμενη μέρα και κατ’ αυτόν τον τρόπο απρόσκοπτα να ασχολούνται με το ιατρικό λειτούργημα.
Όμως, δεν υπάρχει καμιά νομοθετική ρύθμιση –και το αναφέρω αυτό ως έλλειμμα στην όλη διαδικασία αυτής της ευρωπαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας- που να ελέγχει τους γιατρούς μετά το πέρας της εργασίας τους, δηλαδή με τι ασχολούνται, αν καταπονούνται ή αν δραστηριοποιούνται σε αλλότρια, είτε αυτά λέγονται «διάφορα χόμπι» είτε υπερβολική διασκέδαση, για τα οποία δεν θέλω να κάνω μεγαλύτερη ανάλυση σήμερα στο Κοινοβούλιο».
Απίστευτο κι όμως αληθινό!!!
Σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, γράφει ένας φοιτητής της ιατρικής, μια τέτοια δήλωση θα είχε στείλει τον αρμόδιο στο σπίτι του, ενώ εδώ χάνεται πίσω από τις σκουπιδο-ειδήσεις και τα ανώδυνα σκάνδαλα – μαϊμού που ανακαλύπτονται για να καλύπτουν την οθόνη της κοινωνίας μας.
Μπαίνουν τα ερωτήματα :
1. Πως διανοείται επίσημη πηγή να ζητά νομοθετικό έλεγχο του ελευθέρου χρόνου εργαζομένων; Να διανοείται νομοθετική ρύθμιση που να ελέγχει με τι ασχολούνται μετά το πέρας της εργασίας τους;
2. Με το παραπάνω σκεπτικό θα προτείνει η κυβέρνηση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μην εφαρμοστεί το 48ωρο – 58ωρο των γιατρών;
Επειδή δηλαδή, μετά το πέρας της εργασίας τους (!!!), στον ελεύθερο χρόνο τους, οι γιατροί ενδέχεται να «καταπονούνται» ή να δραστηριοποιούνται σε αλλότρια (τι αμάρτημα!!!), σε «διάφορα χόμπι» η σε «υπερβολική!!! διασκέδαση», πρέπει να συνεχίσουμε να τους εξαναγκάζουμε να καταπονούνται «ωφελίμως» για τον μηδενικό προϋπολογισμό για την υγεία και μόνο, σε 32 ώρες και 56 ώρες εφημερίες, ήτοι άνω των 100 ωρών εβδομαδιαίως (έναντι 48) σε βάρος της ασφάλειας του ασθενούς και της υγείας αυτών των ιδίων;
Μήπως να μας επιβάλουν να φορούμε και πηλίκιο , όπως το πάλαι ποτέ οι μαθητές, για να μας συλλαμβάνουν εάν επιδιδόμεθα σε «αλλότρια» χόμπι ή μήπως να μας ενσωματώσουν διασκεδασιόμετρο με αλάρμ για τις «υπερβολικές» διασκεδάσεις;
Είναι εμφανές ότι στην «καταπόνηση», τα «αλλότρια», τα «διάφορα χόμπι» και την «υπερβολική διασκέδαση», λογαριάζονται αυτά που στις σημερινές συνθήκες στερούνται απάνθρωπα οι νοσοκομειακοί γιατροί: η οικογενειακή και προσωπική ζωή, η συνεχής εκπαίδευση, η κοινωνική ζωή, η σκέψη, η καλλιέργεια, το συνευρίσκεσθαι και συνεταιρίζεσθαι και η διασκέδαση τους απλά και καθαρά, όπως την εννοεί ο καθένας, μιας και οι νοσοκομειακοί γιατροί άνθρωποι σαν τους άλλους είναι, και έχουν και αυτοί δικαίωμα στη διασκέδαση χωρίς τύψεις και ντροπή!!
Στο τέλος τέλος εμείς οι γιατροί λέμε ότι η αναψυχή – διασκέδαση, είναι η ων ουκ άνευ πηγή ανάπαυσης και ανάκτησης ενέργειας !!
Ας δούμε όμως και πιο αναλυτικά το σκεπτικό του Κου Υφυπουργού :
«Κύριε συνάδελφε, λέει, επειδή(…) εμείς(...) είμαστε από επαρχίες και έχουμε τα νομαρχιακά μας νοσοκομεία, σας ρωτώ: Μία κλινική (στην επαρχία) έχει τρεις ειδικευμένους γιατρούς, έναν διευθυντή, έναν επιμελητή Α΄ και έναν επιμελητή Β΄ -συνήθως η σύνθεση είναι αυτή (παραδέχεται με καμάρι – σε πολλές περιπτώσεις βέβαια είναι δυο, βλέπε ένας). Και χαίρομαι γιατί η ερώτηση δίνει τη δυνατότητα προβληματισμού αλλά και να βρούμε και κάποια λύση η οποία να είναι έπ’ ωφελεία των συμπολιτών μας αλλά και της ιατρικής οικογένειας γενικότερα. Είναι ποτέ δυνατόν να διοριστούν δέκα γιατροί για να κάθονται όλες τις υπόλοιπες ημέρες, απλώς και μόνο για να καλύπτουν τα κενά των ευημεριών;»
Άρα τρεις γιατροί κατά τον κο Υφ., ένας διευθυντής άνω των 60, ένας Α’ γύρω στα 50 και ένας Β’ γύρω στα 35 και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή - εκτός του μισθού πείνας, ένας γιατρός παίρνει 55 εύρο για 16 ώρες εφημερίας, δηλαδή κυριολεκτικά 3 και σαράντα (3Ε και 40 λεπτά) - φτάνουν και περισσεύουν για να καλυφτεί ο «λαουτζίκος» στην επαρχία. Με λίγη ράβδο όπου δεν πίπτει λόγος, εκτός από το πρωινό ωράριο, επαρκούν να καλύπτουν με κατά μέσο όρο 10 εφημερίες ο καθείς ολόκληρο το μήνα, η αλλιώς να εργάζονται, κατά παράβαση κάθε νόμου και λογικής, 100 ώρες την εβδομάδα (έναντι των 48 που ορίζει ο νόμος) κι αυτό ανεξάρτητα από την ηλικία τους, την οικογενειακή τους κατάσταση, την κατάσταση της υγείας τους και τη δυνατότητα να υπηρετούν ασφαλώς ασθενείς.
Κάποιος ωστόσο πρέπει να ενημερώσει τον κο Γιαννόπουλο ότι η σύνθεση αυτή δεν επαρκούσε ούτε όταν οι επαρχιακές πόλεις ήταν χωριά. Ότι από τότε υπάρχει γεωμετρική αύξηση τόσο του κοινού που εξυπηρετείται στην επαρχία όσο και των απαιτήσεων του.
Ότι σε πολλές επαρχιακές πόλεις εχουν αναπτυχθεί μεγάλα νοσοκομεία με δυνατότητες προσφοράς και αποσυμπίεσης των κεντρικών νοσοκομείων, που κι αυτά λυγίζουν κάτω από το βάρος των ελλείψεων και του όγκου των περιστατικών.
Ότι η ανάπτυξη αυτή έχει γίνει χάρις στην αυτοθυσία των νοσοκομειακών γιατρών και του λοιπού προσωπικού αλλά ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.
Ότι οργανισμοί έχουν μείνει παγωμένοι από εικοσαετίας και δεν εκπροσωπούν τις ανάγκες.
Ότι επί πλέον εδώ και τρία χρόνια έχουν παγώσει οι διορισμοί και όσοι έφυγαν ζωντανοί οι νεκροί, δεν αντικαταστάθηκαν, με αποτέλεσμα ακόμα και οι απαρχαιωμένοι οργανισμοί καλύπτονται συχνά κατά 50%, πράγμα που σημαίνει ότι οι μισές οργανικές θέσεις είναι ακάλυπτες.
Ότι το 60% των ιατρών είναι άνω 55 ετών.
Ότι αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι καμία νέα υπηρεσία δεν μπορεί να αναπτυχθεί βιώσιμα, ότι πολλές κλινικές και τμήματα κλείνουν η περιορίζουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες και αυτό όταν οι αριστούχοι ιατροί μας μαστίζονται από ανεργία, ασχολούνται σε «αλλότρια» επαγγέλματα για τα προς το ζην η μεταναστεύουν στις αναπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες προκείμενου να μπορούν αυτές να εφαρμόσουν τα ΠΔ. Διότι εκεί , στο βαθμό που δεν εφαρμόζονται – διότι στο κύριο μέρος τους εφαρμόζονται – αυτό γίνεται διότι δεν διαθέτουν επαρκή αριθμό γιατρών και όχι γιατί έχουν μηδενικούς προϋπολογισμούς για την υγεία όπως εδώ.
Το πιο επείγων αίτημα των νοσοκομειακών γιατρών της επαρχίας σήμερα είναι η στελέχωση κι αυτό βέβαια όχι για να «κάθονται», αλλά για να μπορούν να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία στην ανάπτυξη που τους επιβάλουν οι ανάγκες και επιτρέπουν οι εξοπλισμοί που διαθέτουν.
Διότι βέβαια, διορισμοί δεν γίνονται, αλλά οι εξοπλισμοί δίνουν και παίρνουν, κι ας σκουριάζουν αχρησιμοποίητοι. Ο νοών νοήτω.
Αν τέλος ο κος Υφ. με το θα «κάθονται» εννοεί τα εργασιακά δικαιώματα που μας κατοχυρώνουν τα ΠΔ , δηλ. .την 12ωρη υποχρεωτική ανάπαυση στο 24ωρο, το ρεπό μετά εφημερίας και εργασίας την Κυριακή, το ένα 8ωρο νύχτα την εβδομάδα κτλ. ας καταλάβει ότι κανένας εκφοβισμός , απειλή η εκβιασμός δεν πρόκειται να μας εξαναγκάσει πλέον να παραιτηθούμε από την διεκδίκηση τους, διότι δεν αντέχουμε άλλο και διότι δεν μας το επιτρέπει η επιστημονική μας ευθύνη εφ’ όσον εμπλέκουν την ασφάλεια των ασθενών.
Δεν πρόκειται να γίνουμε πλέον συνένοχοι «στο άσπρη μπλούζα να βλέπουν κι ας είναι και φάντασμα» (βλέπε ζόμπι).
Ο εργασιακός μεσαίωνας έχει παρέλθει οριστικά εδώ και κάτι αιώνες και αυτό πλέον αφορά και τους γιατρούς.
Τζένη Γ.Παπαδοπουλου
Παιδίατρος Δ/τρια Παιδιατρικής
Γ.Ν. Πύργου «Ανδρέας Παπανδρέου»
Η κα Παπαδοπούλου είναι επίσης γραμματέας της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών
Γ.Ν. Πύργου Ηλείας (ΕΝΙΠ)
Δημοσίευση σχολίου