Στη σκιά του Ερυμ(-)ά(ν)θου!

Η… στοργή της ΕΞΟΥΣΙΑΣ!;!;…

υπό Ν. Τζιβιά
αυτόχθονα Πηνειώτη

Οι εξουσίες ήταν και είναι, τα αφεντικά των πολιτών! Οι εκφραστές των εξουσιών ήταν και είναι, οι δυνάστες των πολιτών!
Όλα τα κοινωνικά συστήματα -πλην ενός- στηρίζουν την ύπαρξή τους, στην ΔΥΝΑΜΗ της εξουσίας, που την εβάπτισαν «ΚΡΑΤΟΣ».
Εξουσία όμως, χωρίς εξουσιαστή – ές, είναι ανύπαρκτη.
Έτσι, φροντίζουν οι νυν, εξουσιαστές για την συνέχειά τους, με όρους και συνθήκες, που οι ίδιοι θέτουν, χωρίς την συγκατάθεση του ΛΑΟΥ.
Αυτή την συγκατάθεση υποτίθεται, πως την έχουν πάρει έμμεσα απ’ τον Λαό, κατά τις εκλογές. Γι’ αυτό και η Δημοκρατία μας λέγεται… «ΕΜΜΕΣΗ»!;! Επειδή αποφασίζουν για εμάς, ΑΛΛΟΙ, χωρίς… ΕΜΑΣ!..
Δηλαδή έχουμε Δημοκρατία… από «σπόντα»!;! και όχι… ΑΜΕΣΗ-ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ!..
Ιδού λοιπόν, πώς την εποχή των μεγαλοτσιφληκάδων – δημογερόντων ή τουρκιστί κοτζαμ-μπάσηδων, εφρονημάτιζαν αυτοί οι εθνοπατέρες – πολλοί από «δαύτους», αυτοεχρίσθηκαν ήρωες της επανάστασης και τους λιβανίζουν ακόμη οι επίγονοί τους – τους κολλήγους των τεράστιων τσιφλικιών τους!
Σε κάποιον τέτοιον αφέντη, υπήρχε στη δούλεψή του ένας κολλήγος με αυξημένο το αισθητήριο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και του ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΥ.
Καθημερινά και ανελλειπώς, ξεσήκωνε τα μυαλά των άλλων κολληγάδων, με τα ανθρωπιστικά κηρύγματά του.
Έφερνε σαν παράδειγμα τις, περί ισότητας, παραβολές των ευαγγελίων!.. Αγράμματος καθώς ήταν, όπως όλοι τους, δεν εγνώριζε τα… «ψιλά γράμματα» του Παύλου: «… οι «ΔΟΥΛΟΙ», υπακούετε ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ εις τους κατά σάρκαν κυρίους»… (κολοσσαείς Γ΄ 22-24), όπου στηρίζεται το κοινωνικό μας σύστημα!..
Έμαθε την «ασύμβατη» συμπεριφορά τούτου του καλλήγα ο αφέντης – Κύριος, και διέταξε τον επιστάτη εκείνου του χωριού, να δέση το βράδυ μέσα στο μικρό χαμώσπιτο του κολλήγα (που ανήκε στον αφέντη) μία γίδα για σταυλισμό!
Πράγματι ο επιστάτης το βράδυ παίρνει μια γίδα και την δένη να κοιμηθεί μέσα στο μοναδικό δωμάτιο.
Άμα το είδε αυτό ο πολυφαμελίτης κολλήγος έκανε σαν θηρίο.
Το πρωί ρώτησε ο Κύριος τον επιστάτη για να του πει τις αντιδράσεις.
… Ουουουου!.. έκανε σαν θεριό αφέντη μου. Έβριζε Θεούς και δαίμονες.
… Το βράδυ θα δέσης μέσα στο δωμάτιο και το γουρούνι. Τον διατάσσει ο Κύριος!..
Το πρωί τον ξαναρώτησε:… Τι έγινε;!
…Άστα αφέντη. Στριμωχτήκανε στις άκρες, και αυτός, εσυνέχιζε να βρίζη αλλά … με λιγότερο θυμό! Σα νάχε «ψαρώση» μου φάνηκε.
… Το βράδυ να δέσης μέσα στο δωμάτιο και μια αγελάδα: διέταξε ο Κύριος – αφέντης!
Μόλις είδανε ο κολλήγος και η φαμελιά του και την αγελάδα τά’χασαν. Στριμωχτήκανε σε μια γωνιά όρθιοι – γιατί δεν υπήρχε χώρος να ξαπλώσουν – κι έμειναν μέχρι το πρωί ξύπνιοι, και αμίλητοι.
… Τί έγινε απόψε; Ρώτησε ο Κύριος – αφέντης!..
… Τίποτα, αφέντη μου. Κατάπιε τη γλώσσα του ο κολλήγας!.. Δεν έβγαλε άχνα!..
… Εεε! Τότενε, το βράδυ, να βγάλεις έξω την γίδα.
Μόλις επήρε την γίδα απ’ το δωμάτιο ο επιστάτης, εχαμογέλασαν λίγο τα πρόσωπα της οικογένειας του κολλήγου.
Έτσι, αφαιρώντας κάθε βράδυ και από ένα ζώο, μόλις επήρε και την αγελάδα, ο κολλήγος με μια βαθειά εισπνοή ανέκραξε:
..Ουφ!… ανάσανα!.. Κι άρχισε όλη μαζί η οικογένεια, επαινή, τον καλό «αφέντη – Κύριο»διότι τους αντάλλαξε από το βάρος των ζώων, που ο ίδιος τους «εφόρτωσε» στο φτωχικό τους,… προς «συνετισμόν»!..
Κι εδόξαζαν τον «Κύριο – Θεό», για την καλή μοίρα που τους έδωκε, με το να είναι «ΔΟΥΛΟΙ» σε έναν τόσο σπλαχνικό «Κύριο – αφέντη»!.. Και ήσαν πολύ ευχαριστημένοι για την νέα κατάσταση, που, όμως ήταν η παλιά!.. Έτσι διαιωνίζοντε οι ΕΞΟΥΣΙΕΣ!..