Η βάση του νομικού συστήματος στην αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτοδικία. Η βάση του νομικού συστήματος στην αρχαία Ρώμη ήταν η ετεροδικία. Η ετεροδικία εφαρμόζεται σήμερα και στη σύγχρονη Ελλάδα σαν κατάλοιπο μίας χιλιόχρονης βάρβαρης και ξενόφερτης κατοχής. Αποτελεί ένα σοβαρό και αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια των ισχυρών για την υποταγή και την απομίζηση των αδυνάτων. Στο σύστημα αυτό οι ισχυροί βιαιοπραγούν, κλέβουν, ληστεύουν και υπεξαιρούν εις βάρος του λαού και οι ισχυροί αποδίδουν, δικαιοσύνη και γίνονται δικαστές του εαυτού τους. Είναι ευνόητο ότι όταν εσύ είσαι ταυτόχρονα και θύτης και δικαστής, δεν μπορείς να εικάσεις και καταδικάσεις τον εαυτό σου από την πιο απλή μέχρι την εσχάτη των ποινών. Το αποτέλεσμα είναι να αθωώνεις τον εαυτό σου και επί πλέον να βγαίνεις και ήρωας. Όπου εφαρμόζεται αυτό το σύστημα από κοινωνικής και οικονομικής σκοπιάς η κατάσταση είναι και τραγική και τραγελαφική. Τραγική διότι ο λαός στενάζει και υποφέρει κάτω από πέλμα των ντόπιων και ξένων δυναστών και εγκληματιών και τραγελαφική διότι μας υποχρεώνουν να προσφεύγουμε σ’ αυτούς σαν αυλικοί επαίτες για να μας λυπηθούν και να εκφράσουν την δήθεν αδέκαστη τους βουλή.
Ο τραγέλαφος είναι δηλαδή ένα ζώο μείγμα και τράγου και ελαφιού.
Αναλυτικά. Αυτοδικία σημαίνει ότι όταν κάποιος ή κάποια σε ζημιώνει, σου κάνει κακό, τότε εσύ δικαιούσαι και υποχρεούσαι να αντιδράσεις και να πάρεις την υπόθεση της τιμωρίας του ενόχου στα ίδια σου τα χέρια. Στην ετεροδικία δεν έχεις το δικαίωμα να αμυνθείς, να αποδώσεις δηλαδή δικαιοσύνη στον εαυτό σου μόνος σου, πρέπει να σταυρώσεις τα χέρια (να μείνεις παθητικός) και να προσφύγεις στις «δημόσιες» αρχές από τις οποίες θα ζητήσεις αυτές να τιμωρήσουν το θύτη για λογαριασμό σου. Έτσι καταλήγουμε να επισημάνουμε ότι στην περίπτωση της ετεροδικίας, όπως βλέπουμε, την προσφυγή στα δημόσια δικαστήρια την κάνει το θύμα, ενώ στην περίπτωση της αυτοδικίας την προσφυγή στα ίδια δικαστήρια την κάνει ο θύτης (ή οι θύτες) και όχι το θύμα (ή τα θύματα). Ναι καλά το καταλάβατε...
Στην περίπτωση της αυτοδικίας ο θύτης έκανε την προσφυγή και να γιατί:
Στην αρχαία Ελλάδα δεν ήθελαν τον πολίτη παθητικό σαν ένα μοιρολατρικό και άβουλο όν. Τον ήθελαν δραστήριο και δυναμικό τόσο στον ατομικό τομέα, όσο και στο συλλογικό. Δεν ήθελαν να κάθεται να τον ληστεύουν και να τον δέρνουν αδιαμαρτύρητα. Όχι δεν τον ήθελαν βλάκα, τον ήθελαν μαχητικό. Αν κάποιος πολίτης είχε αδικηθεί και προσέφευγε στο δικαστήριο για να του λύσουν το πρόβλημα, ζητώντας την τιμωρία του αντιπάλου του, η προσφυγή του απερρίπτετο. Το δικαστήριο επενέβαινε μόνο τότε, όταν η τιμωρία του θύτη από το θύμα ήταν εμφανώς δυσανάλογη. Δηλαδή εάν ο κλέφτης είχε κλέψει από το θύμα 10 κότες, τότε αυτός θα έπρεπε να του κατάσχει 50 ή να του πάρει 20 αρνιά ή αν δεν είχε τίποτα από αυτά να πάρει οτιδήποτε άλλο σημαντικό αγαθό που θα έκανε το θύτη να αισθανθεί τη ζημιά και στο μέλλον να καλοσκεφθεί την επανάληψη της πράξης του. Σε καμία περίπτωση όμως το θύμα δεν μπορούσε να πάρει από το θύτη για δέκα κουτορνίθια μία ολόκληρη αγέλη βοδιών γιατί στην περίπτωση αυτή με προσφυγή στα δικαστήρια του τελευταίου ο αυτοδικών κινδύνευε να δικαστεί και να καταδικαστεί.
Στα πυραμοιειδή διοικητικά συστήματα οι νόμοι φτιάχνονται πάντοτες ευνοϊκοί προς τα καιροφυλακτούντα τυχοδιωκτικά στοιχεία που επανδρώνουν τους εκκλησιαστικούς, οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Το παρόν πολιτικό - οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα είναι άκρως επικίνδυνο, εγκληματικό και αντικοινωνικό. Είναι ένα πραγματικό εκτροφείο αλληλεπικαλυπτομένων δολοπλόκων, ληστών και λωποδυτών που ηδονίζονται να μας λοιδορούν ελισσόμενοι μέσα στα πλαίσια μιας αυτοαποκαλούμενης κοινοβουλευτικής και αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και ενός νομικού συστήματος που έχει σαν βάση του την ετεροδικία. Το αποτέλεσμα είναι η ελληνίδες θεές Νέμεσις και Θέμιδα να νοσούν με άμεσο επακόλουθο να γεμίσει η Ελλάδα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της από αναρίθμητους λήσταρχους και ληστές. Ξέροντας ότι ποτέ δεν πρόκειται να τιμωρηθούν, υπόγεια και ανοιχτά, έχουν εισβάλει μανιωδώς στα δημόσια ταμεία, στα καταστήματα, στις κατοικίες και στα μυαλά μας και τα λεηλατούν. Δεν σέβονται ούτε τους κατάκοιτους ασθενείς, ούτε τους γερόντους, ούτε τα παιδιά αλλά ούτε και τη μήτρα της ίδιας της μάνας που τους γέννησε. Γι’ αυτούς είτε είναι ιερομένοι, είτε τεχνοκράτες και πολιτικοί ένα μόνο πράγμα έχει σημασία: η δια της ληστείας και της απάτης η άμεση αποκομιδή κέρδους.
Επακόλουθο όλων αυτών των καταστάσεων είναι σαν άτομα και σαν κοινωνία να είμαστε όμηροι στυγνών ντόπιων και ξένων δυναστών. Το παρόν είναι τραγικό, χαώδες και απελπιστικό και το μέλλον δυσοίωνο και εδώ μπαίνει ένα αγωνιώδες ερώτημα: Τελικά τι θα κάνουμε; Θα καθόμαστε «να τις τρώμε» πανταχόθεν εφαρμόζοντας το νόμο της αυτοδικίας; Το δίλλημα είναι σοβαρό. Μαζί με τα παιδιά μας και με τα γερόντια μας ζούμε μία ανατρεπτική και απαράδεκτη κατάσταση τρόμου και σκλαβιάς. Ο Αριστοτέλης είπε και έγραψε ότι: «αν οι δούλοι θέλουν να μη κάνουν τίποτα για να ανακτήσουν την ελευθερία τους, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους». Και ο γνωστός μας κοινωνικός αγωνιστής Μιχάλης Μπακούνης είπε ότι «οι άνθρωποι πρέπει να πεθαίνουν είτε με την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους, είτε αγωνιζόμενοι για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους». Ο Σπάρτακος και οι χιλιάδες άλλοι Έλληνες δούλοι της χιλιόχρονης εξοντωτικής και καταστροφικής ρωμαϊκής κατοχής ήξεραν ότι πολεμώντας τον ξένο δυνάστη και τους ντόπιους συνεργάτες τους κινδύνευαν να πέσουν στα πεδία των μαχών. Πήραν όμως τα όπλα και όρθωσαν αποφασιστικά το περίλαμπρες ανάστημα τους. Αυτοδίκησαν!
Περικλής Κυριακόπουλος
Συγγραφέας Πολιτιολόγος
Ξενιες - Βουπρασίας - Ηλείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου